زندگي نامه دانشجوى شهيد حمزه عبدى ده سرخ
شهيد حمزه عبدى درسال 1339 در خانوادهاى كشاورز و مذهبى پابه عرصه گيتى نهاد. از آنجايى كه پدرش فردى مذهبى و متدين بود، پس از گذراندن سه سال دوران تحصيلات متوسطه، تحصيل در حوزه علميه مشهد را هم در پيش گرفت. وى در سال 1358 وارد دانشكده الهيات دانشگاه فردوسى مشهد شد. او از سال 1354 كه در دبيرستان به تحصيل اشتغال داشت همكارى نزديكى با مسجد امام حسن (ع) داشت. در جلسات و درسهاى اعتقادى، سياسى آيتاللّه خامنهاى شركت مىكرد. در سال 1355 بر اثر ارتباط بيشتر با بعضى از دوستان طلبه مطلع كه صاحب انديشه صحيح اسلامى بودند، گرايش به تحصيل و مطالعه در مسائل اسلامى در او افزايش يافت. او مطالعه كتب شهيد مطهرى و ديگر نويسندگان آشنا به مكتب اسلام را نيز آغاز كرد.
تحصيل او در رشته ادبيات عرب مقدمهاى براى فهم متون اوليه اسلام بود. او به كمك دوستان طلبه خود به كارهاى موضوعى در قرآن و نهج البلاغه پرداخت و چون معتقد بود اسلام را جدا از جامعه و در حالت انزوا بدون همكارى با مردم در لمس درد و رنج آنها نمىتوان شناخت همراه با اوجگيرى حركت اسلامى مردم از اواخر سال 1355 فعالانه در صحنه انقلاب حضور يافت. اين شهيد بزرگوار مسجد شجره را پايگاه تبليغات خود ساخت. در شرايط مناسب و تحت عناوين گوناگون از روحانيون فعّال آگاه به زمان و در خط امام براى تبليغ، آگاه كردن مردم و سخنرانى به مسجد دعوت مىكرد و مسؤول حفظ امنيت مبلّغان بود تا در دام مأموران ساواك نيفتند. در دوره حكومت «شريف امامى» و حكومت نظامى «ازهارى» در منطقه «چهنو» (محل سكونت شهيد) اقدام به تشكيل مجمع تبليغى نمود كه با استقبال عده زيادى از مردم عزيز و علاقهمند به اسلام رو به رو شد.
پس از پيروزى انقلاب اين شهيد در صحنههاى مختلف حضور داشت. در اولين گردهمايى وحدت حوزه و دانشگاه كه در شهر قم برگزار شد، شركت كرد و به شرح زمينههاى موجود در دانشگاه پرداخت. شهيد در انقلاب فرهنگى و بعدها در بخش فرهنگى جهاد سازندگى و تشكيل شوراهاى اسلامى روستايى تلاشهاى شبانه روزى و ارزندهاى داشت. بعد از انقلاب به خدمت سپاه درآمد و در بخش دانشآموزى با اعمال و رفتار بسيار عالى توانست جهت تشكيل بسيج در مناطق مرزى شمال خراسان گام مؤثرى بردارد و با همراهى عدهاى از دوستان طلبه خود در سپاه بجنورد نقش بسيار مهمى در تقويت بعد فكرى و سياسى و اخلاقى برادران سپاه ايفا كند. پس از شروع جنگ به منطقه كردستان رفت و پس از چندى بازگشت. وى علىرغم اصرار دوستانش به همراه دوستش شهيد ابوتراب غنى آبادى مجدداً به عنوان آرپىجىزن در جبههها فعاليت نمود. سرانجام پس از اسارت و تحمل شكنجه فراوان از جمله بيرون آوردن چشمهايش، به فيض عظيم شهادت نايل آمد.
از خصوصيات بارز اخلاقى شهيد عبدى مىتوان سادگى و پاكى ايشان را نام برد. نمازهايش طولانى و نماز شب براى او از هر چيز لذت بخشتر بود. هرگاه مسؤوليت فعاليتى را بر عهده داشت ذكر نام او به عنوان مسؤول، باعث رنجش او مىشد. از كسانى كه همفكر او نبودند و اميد به هدايت آنها نداشت دورى مىكرد و اين مطلب را به ديگران نيز يادآور مىشد.
